Τελικά, είναι το μυαλό και το σώμα μας στον ίδιο χώρο;

“Ουφ! Τι θα γίνει επιτέλους με αυτές τις μπόρες και καταιγίδες;”, αναφωνείς αγανακτισμένος όταν φτάνεις μούσκεμα στο σπίτι, καθώς σε “πέτυχε” στο δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά η ξαφνική απογευματινή νεροποντή.

“Αυτά θα έχουμε τώρα κάθε μέρα; Δεν μας φτάνουν τόσα άλλα προβλήματα, θα έχουμε και τη βροχή να μας τσακίζει τα νεύρα; Επιτέλους είναι καλοκαίρι! Και το καλοκαίρι κάνει ζέστη!» – άσχετα αν μόλις δύο μέρες πριν διαμαρτυρόσουν για τον πρώιμο καύσωνα.

Είναι γεγονός πως σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς επιζητούμε διακαώς να μεταβαίνουμε άμεσα και “αβρόχοις ποσί” στον προορισμό μας – σε ποιον στ’ αλήθεια προορισμό;
Αντιδρούμε με κλιμακούμενη, από μέτρια έως έντονη, δυσφορία για την όποια κατάσταση νιώθουμε ότι είναι εκτός των ορίων του ελέγχου μας. Μας “στριμώχνει” η διαχείρισή της, επιθυμούμε να περάσει, να εξαφανιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται και αδημονούμε για την επόμενη ευελπιστώντας ότι θα είναι καλύτερη.

Το δίχως άλλο έχουμε ξεμάθει να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, να βιώνουμε τη στιγμή, το τώρα. Και, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση διαρκούς έντασης, άγχους και ανησυχίας.

Το χειμώνα περιμέναμε να έρθει το καλοκαίρι που στο μυαλό μας, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα θα ήταν καλύτερα. Και τώρα που το καλοκαίρι είναι εδώ,  μετράμε τις μέρες που μας χωρίζουν από την άδειά μας, περιορίζοντας τις όποιες προσδοκίες μας σε αυτές τις 5, 10, 15 μέρες, λες και μόνο αυτές είναι καλοκαίρι. Παράλληλα, μπορεί να νιώθουμε απογοήτευση, γιατί τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε τις διακοπές που θα θέλαμε ή και καθόλου διακοπές. Ή μπορεί και να αναπολούμε τις ξέγνοιαστες μέρες των διακοπών στα νεανικά μας χρόνια, τις διακοπές προ κρίσης, προ covid, προ, προ…

‘Έχεις σκεφτεί πως, όσο εμείς αντιμαχόμαστε την εμπειρία μας στο παρόν ή εμμένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν ή αναμένουμε πάντα κάτι στο μέλλον, απέχουμε ουσιαστικά από τη βίωση της πραγματικότητάς μας; Και στο μεταξύ, ο χρόνος εξακολουθεί να κυλά, γιατί τίποτα δεν είναι ικανό να σταματήσει την αέναη πορεία του – “Μα πότε πέρασε και αυτό το καλοκαίρι;”…

Μήπως έφτασε επιτέλους η στιγμή να φέρουμε συνειδητά το μυαλό και το σώμα μας στον ίδιο χώρο; Να παραμείνουμε συνειδητά παρόντες στο “εδώ και το τώρα” της ζωής μας;

Και γιατί όχι να ξεκινήσουμε από σήμερα, από τώρα, να βιώνουμε με επίγνωση και σεβασμό την κάθε μοναδική στιγμή της ζωής μας. Να αφεθούμε στη ροή της κάθε μέρας, κάνοντας ανακωχή με την αφόρητη εσωτερική μας διαπάλη.

Και μην ξεχνάς ότι το καλοκαίρι, με καύσωνα ή βροχή, είναι εδώ. Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις να απολαύσεις με ενσυνειδητότητα κάθε μοναδική στιγμή του, κάθε μοναδική στιγμή σου! 

Ενισχύστε τη Συναισθηματική Νοημοσύνη σας κάνοντας Mindfulness.

Άννα Δόγα
Total Mindfulness Professional Instructor
Life & Business Coach
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
anna.doga7@gmail.com

Δείτε περισσότερα: